พิมพ์

[เดอะจิ๊กุ่ง]

 

มหาวิทยาลัยของเด็กเก็บขยะ


     


ฉันเป็นเพียงเด็กน้อยด้อยฐานะ
เป็นเพียงเด็กเก็บขยะข้างถนน
กินอยู่กับยายสองคน
ฐานะยากจนข้นแค้น

อาศัยเรือนไม้เก่าๆ
หลังคา ฝา เสา ง่อนแง่น
ปลวกกิน ผุกร่อน คลอนแคลน
ตั้งอยู่ ณ แดน ใต้สะพาน

ฉันเดินท่องเที่ยวไปในทุกทิศ
เก็บขยะเลี้ยงชีวิตแลกอาหาร
อดมื้อกินมื้อมาแสนนาน
บางวันข้าวสักจานไม่ถึงท้อง

พ่อแม่อยู่ไหนไม่เคยเห็น
สุดแสนลำเค็ญหม่นหมอง
บางวันฉันนั่งน้ำตานอง
อยากเรียกร้องให้คนมาสนใจ



ยายเคยสอนว่า….
“เมื่อใดเจอปัญหาอย่าหวั่นไหว
ชีวิตต้องต่อสู้อยู่เรื่อยไป
ตราบสิ้นลมหายใจในชีวา”

ฉันเคยถามตามตรงเพราะสงสัย
ยายบอกว่า “อย่าท้อต่อชีวิต
ทุกย่างก้าวแม้น้อยนิดมีความหมาย
สู้ต่อไปอย่าหวั่นนะหลานยาย
ยังไม่สายหากเราจะก้าวเดิน

โลกยังมีหนทางให้สร้างฝัน
แม้ใครใครเหยียดหยันไม่สรรเสริญ
แม้จะจนแสนจนคนหมางเมิน
หนทางยังไม่ยากเกินจะฝ่าฟัน

โลกนี้แหละ…คือโรงเรียนเพียรศึกษา
ทุกสิ่งเป็นตำรา จงอย่าหวั่น
คนรอบข้างที่เห็นอยู่ทุกวี่วัน
คืออาจารย์เจ้าทั้งนั้นนะหลานยาย

จงตั้งใจศึกษาหาความรู้
ประสบการณ์เป็นครูผู้ขวนขวาย
ปัญหาอุปสรรคที่มากมาย
เป็นแบบฝึกที่หลากหลายให้ทดลอง

จงสู้ไปเถิดหนาหลานอย่าหวั่น
แม้คืนวันทุกข์ทนและหม่นหมอง
จงก้าวไปสู่ฝันอันเรืองรอง
อย่าร่ำร้องหมองใจให้เสียกาล”


ฉันยังจำได้ดีที่ยายกล่าว
จำได้ทุกเรื่องราวที่เล่าขาน
ถึงแม้ยายสิ้นใจไปแสนนาน
แต่เรื่องราววันวานยังฝังใจ

จงหลับให้สบายนะยายจ๋า
หลานจะกล้าฝ่าฟันไม่หวั่นไหว
แม้ข้างกายวันนี้ไม่มีใคร
หลานจะสู้ต่อไปไม่อ่อนแอ

แม้เส้นทางอ้างว้างและโดดเดี่ยว
ไม่มีใครแลเหลียวและแยแส
ไม่มีคนสนใจมาดูแล
หลานจะไม่ยอมแพ้แม้ก้าวเดียว...
+++++++++++++

จากหนังสือ... “ท้อไยในยามยาก” (มงคล ชัยวุฒิ)